Blaberus giganteus

Karaczan brazylijski  – Zakup dotyczy 10 sztuki – MIX.

Blaberus giganteus – karaczan olbrzymi

Nazwa naukowa: Blaberus giganteus (Linnaeus, 1758)
Rodzina: Blaberidae
Pochodzenie: Ameryka Środkowa i Południowa – m.in. Brazylia, Kolumbia, Kostaryka, Gujana, Wenezuela, Peru i Panama.
Nazwa potoczna: „Giant cave cockroach”, „karaczan jaskiniowy olbrzymi”.

Opis gatunku i zachowanie

Blaberus giganteus to jeden z największych karaczanów świata – dorosłe osobniki osiągają długość do 9 cm, a rozpiętość skrzydeł może przekraczać 15 cm.
Ciało ma wydłużony, spłaszczony kształt, przystosowany do życia w szczelinach skalnych i pod korą.

Ubarwienie jest bardzo efektowne – oliwkowo-brązowe z jasnymi, półprzezroczystymi skrzydłami i ciemną plamą w centralnej części przedplecza (pronotum). Samice są nieco masywniejsze, samce mają dłuższe skrzydła i smuklejsze ciało.

W naturze karaczan ten zamieszkuje jaskinie, dziuple drzew i wilgotną ściółkę lasów tropikalnych. Jest aktywny głównie nocą, a za dnia kryje się w ciemnych miejscach.

Mimo ogromnych rozmiarów Blaberus giganteus jest niegroźny, spokojny i całkowicie nieszkodliwy. W hodowli cechuje się łagodnym temperamentem i nie wydziela przykrego zapachu.

Biologia i cykl życia

Gatunek ten jest żyworodny, podobnie jak większość przedstawicieli rodziny Blaberidae. Samica nie składa ooteki, lecz nosi ją w odwłoku, aż do momentu wylęgu młodych.

• Liczba młodych: 20–40 nimf z jednego miotu.

• Okres ciąży: ok. 2–3 miesiące.

• Czas rozwoju od nimfy do imago: 8–10 miesięcy w temperaturze 28–30 °C.

• Dorosłe żyją nawet 2 lata.

Nimfy mają ciemnobrązowe, matowe ciało i przebywają głównie w podłożu. Dorosłe osobniki są dobrze rozwinięte skrzydlatnie i mogą wykonywać krótkie loty ślizgowe, szczególnie samce, choć nie są dobrymi lotnikami.

Warunki hodowli

Terrarium / pojemnik

• Dla kolonii warto przygotować przestronne terrarium: minimum 40×30×30 cm.

• Gatunek potrafi wspinać się po gładkich powierzchniach, dlatego konieczna jest szczelna pokrywa z drobną wentylacją.

• Wnętrze powinno zawierać płaskie kawałki kory, korka, liście i gałązki jako kryjówki.

• Podłoże: mieszanka torfu, włókna kokosowego i próchna liściastego o grubości 5–10 cm.

Temperatura i wilgotność

• Temperatura: 27–32 °C (im cieplej, tym szybszy rozwój).

• Wilgotność: 70–90%, przy dobrej wentylacji.

• Warto regularnie zraszać podłoże, aby utrzymać wilgotny mikroklimat, ale bez tworzenia kałuż.

Blaberus giganteus lubi ciepło i wilgoć, ale nie toleruje przegrzania ani przesuszenia.

Pokarm

Gatunek ten jest wszystkożerny i bardzo żarłoczny. W naturze żywi się głównie opadłymi owocami, szczątkami roślin, martwymi owadami i odpadkami organicznymi.

W hodowli można podawać:

• owoce: jabłko, banan, mango, pomarańcza, melon,

• warzywa: marchew, dynia, cukinia, ogórek,

• pokarm suchy: płatki owsiane, otręby, sucha karma dla ryb lub psów (białko),

• liście dębu, buku lub suchy mech jako uzupełnienie podłoża.

Należy usuwać resztki pokarmu, aby uniknąć pleśni i roztoczy.

Rozmnażanie

Rozmnażanie Blaberus giganteus nie jest trudne, jeśli zapewni się odpowiednie warunki.

• Samice rodzą młode co 2–3 miesiące.

• Nimfy przebywają w podłożu, więc nie należy często go ruszać.

• Najlepiej utrzymywać kolonię w stałej temperaturze ok. 30 °C i wysokiej wilgotności.

• Młode dojrzewają po 8–10 miesiącach, a kolonia rozwija się powoli, ale stabilnie.

Ciekawostki

• Blaberus giganteus jest jednym z największych gatunków karaczanów na Ziemi – większe rozmiary osiągają tylko niektóre australijskie karaczany z rodzaju Macropanesthia.

• Bywa nazywany „królem karaczanów” z powodu swoich rozmiarów i majestatycznego wyglądu.

• Gatunek jest często wykorzystywany w filmach i edukacji przyrodniczej – jego imponujący rozmiar robi ogromne wrażenie.

• Nie wydziela przykrego zapachu, nie hałasuje i nie przenosi chorób.

• W wielu hodowlach jest traktowany jako gatunek ozdobny, a nie karmowy, ze względu na jego wartość i powolny rozwój.

• W naturze odgrywa ważną rolę w recyklingu materii organicznej – przyspiesza rozkład szczątków roślin i zwierząt.

Podsumowanie